lunes, 24 de noviembre de 2014

A Esmorga

Análise da película de Ignacio Vilar (24-11-2014)

   Ignacio Vilar atrévese cunha volta de torca á obra xenial de Blanco Amor. O escritor non quedara saciado coa versión de Gonzalo Suárez.  A historia dunha borracheira sen fin polas rúas de Ourense, bautizada como Auria.  Co asesoramento histórico de Bieito Iglesias, que lembrou como era a  vila no intre no que naceu.Anos de zocos de madeira e de desplumar as galiñas ó calor das Burgas. Rodada a comezo de ano para ambientar o ambiente de invernía melancólica.

   Un reparto con moitas caras coñecidas do audiovisual galego, que sopra vintecinco anos de roteiro. Volveu confiar en Sabela Arán; a súa musa é Socorrito, atormentada dende que a preñaron, que quere acostarse con aquel que arrecenda.Mela Casal é a alporizada Madame Nonó. Enrique Otero, creador da orixinal Crebinsky, fai un cameo como pianista.E como guía,un home coa habilidade de promocionar o seu cinema ata o último recuncho. Non hai marquesiña núa.

   Cibrán tenta enderezar a súa vida. Amigou coa Raxada, que deixou o puterío xa enferma.Pero non é quen de acudir a súa labor de picapedreiro para alimentar a súa criatura de catro anos. Engaiolado polo Bocas e Milhomes únese a bebedela.Eles xa cometeran falcatruadas na Taberna do Chaguazoso. O principio séntese avergoñado pola actitude dos seus amigos. “Dades noxo”.En tres vegadas tenta abandonar a tolemia. Sen moita vontade. É o propio Cibrán quen conta a historia.¿Quen nos di que non suavizou os seus excesos? Santo non é. Se non se deitou coa Costilleta non foi por fidelidade senón porque ela viña dun servizo con Pepe O Cabito.

   O que diferencia a Cibran dos outros folgazáns é o seu cargo de conciencia. A piques estivo de lanzarse ó Miño dende a Ponte Maior. Xan o Bocas é o máis violento e arroutado. É un contrabandista maragato que pon os cartos para costear a festa. Non disfruta dunha troula sen a presenza de Milhomes, rateiro afeminado que morre de ciumes cando o primitivo quere fuchicar.



 
   Os tres anxeliños feden a piorno e castrón. Galiñas que cagan onde comen. Beben na pía da fonte onde mexan. Riles sen fondo. Un rito dionisíaco ás escuras. Do único de que non son culpables é da pelexa na Taberna do Roxo. A súa imaxe se distorsiona. Gargalladas e cantigas. Altercados e fuxidas. A despistada Garda Civil e a Santísima Trinidade. Un sino desesperanzador.

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario